HERKESİN BİR KIYMET BİLENİ VAR

Karşılıklı yazılmış mektuplar, oyuncak ayı, müzik kutusu ve bir demet çiçek. Hikayelerin sonunda hep yalnız kalmışlardı. Ne oldu bunlara, neden ucu açık kaldı diye soranlar oldu. Onunda bir hikayesi var. Buyrun;

Loş bir ışıkta sokaktan aşağıya doğru inen merdivenlerden ilerledi. Fazla değil birkaç basamak sonra evine gelecekti. Şehrin ücra bir köşesinde çevresindekilerin içini merak ettiği bir yerdeydi yıkılmaya yakın tek katlı ev. Oysa kaç deprem görmüştü o duvarlar. Bütün o sarsıntılardan sadece birkaç çatlak kalmıştı geriye. Kimse o çatlakları tamir etmemişti. Kimse eskiyen boyayı yenilememiş, kırılan camları değiştirmemişti. Sokağın altındaydı, insanların, evlerin kısaca her şeyin altındaydı.


Mavi renkli ahşap kapısını açarken derin bir nefes aldı. Kapı açıldıktan sonra ayakkabılarını dışarıda bıraktı. Onları içeriye almasına gerek yoktu. Biliyordu kimsenin almaya tenezür etmeyeceğini. Karanlıkta biraz ilerledikten sonra el yordamıyla bulduğu düğmelere bastı ve koridor aydınlandı. Portmantonun yanından geçerken giydiği eski püskü kabanı çıkardı. Bu esnada eve sinmiş olan eski kokusu genzini yakmaya başlamıştı ama umursamadı onu.

Her yanı fotoğraflarla kaplı koridorda ilerlerken oldukça yavaştı ve etrafına bakıyordu. Önce mutfağa girip bir bardak su içti. Ardından biraz daha ilerledi ve sağındaki ikinci kapıdan içeriye girdi. Uzun zaman öncesine ait mobilyaların bulunduğu bir salondaydı. Mobilyaların kimisi eskimiş, kimisi ise yırtılmıştı.

Tekli koltuğun yanına geldiğinde bir masa çekti kendine. Koltuğa oturduğunda çantasını masanın üzerine koydu ve içindekileri çıkarmaya başladı. Çantanın içindeki her şey çıktığında ise onları incelemeye başladı. Müzik kutusu tamir olabilirdi, çiçekler çok güzel kokuyordu, oyuncak ayı yatağının yanında güzel duracaktı ve mektupları okumak için can atıyordu.

İlk mektubu okuduğu zaman gülümsedi. Bu erkeğin mektubu olmalıydı. Diğer mektuba geçmeden önce oyuncak ayıyı geçici bir süreliğine vitrine müzik kutusunu ise sehpalardan birine koydu. Çiçekleri de cam bir vazoya koyduktan sonra koltuğuna geçti ve okumaya başladı.

“bu kadar kötü bir mektup olamaz” dedi kızgın bir sesle “ayrılıklar bu kadar kolay olamaz.”Öfkeden dişlerini sıkıyordu ve mektubu önce ikiye ardından dörde ve en son sekizi böldü. Yırtılmış parçaları yere attıktan sonra beyaz bir kağıt aldı ve yazmaya başladı.

“sevgilim bilmiyorum bu sana yazdığım kaçıncı mektup. Bilmiyorum duygularımı anlatabilmek için kaç tane daha yazmalıyım. Sonuçta zor benim için. Sana sarılıp gözlerinin içine baktığımda veya dudaklarında gezindiğimde hissettiklerimi anlatmalıyım. Bana aldığın müzik kutusu çalıyor şu anda. Geçen gün verdiğin çiçekler hala masamda, hala güzel kokuyorlar. Mektubu yazamayacağımı düşündüğüm sıralar geçen sevgililer gününde aldığın oyuncak ayıyı seviyorum. Bana güç veriyor o, hepsi bana güç veriyor.
Bazı zor anlar yaşıyoruz. Bazen kavga ediyoruz, bazen sesimiz yükseliyor ama ben bize dair umutlarımızı hiç kaybetmedim. Hep düzeleceğimizi, eskisi gibi olacağımıza inandım ben. Hiçbir zaman umutsuzluğa düşmedim. Bir şekilde tekrar eskisi gibi olacağımızı biliyorum. Buraya kötü şeyler yazmak istemiyorum. Asılda seni çok sevdiğimi söylemek istiyorum. Bilmiyorum sen neler yazıyorsun ama inan hiç önemi yok çünkü seni çok seviyorum. Bunu unutma lütfen” yazdıktan sonra sayfayı katladı beyaz bir zarfın içine koydu. Ardından üstüne “sana” yazdı ve öpücüğüyle mühürledi. Gözlerini kapattı ve hayaller ülkesine geri döndü. Hep ait olduğu yerde yaşamaya başladı.

Hep yapardı bunu. Önce insanların hatıralarını toplar ve ardından kendinde birleştirirdi. Kendine alternatif hayatlar yaratırdı aşık olduğu tek adam daha ona açılamadan trafik kazasında hayatını kaybettikten sonra. Onlu hayatlar kurgulardı ve hepsi mutlu sonla biterdi. Topladıklarını bunun için kullanırdı. Bu şekilde kimi zaman kavga eder kimi zaman hiç durmadan sevişirlerdi. Hayalleri onun tek gerçeğiydi artık o diye yastığına sarıldığında.

MÜZİK KUTUSU

Kadın yatağına uzanmış, ellerini başının altında bağlamıştı. Tavanı seyrediyor ona baktıkça uzakları hayal ediyordu. Şu anda başka bir yerde olmayı çok isterdi ama hayat ona beklemesini söylemişti. Beklemek zordu aslında hele zamanın geçmediği zamanlarda. Özlem doluydu beklemek, yalnızlıktı ama bu yalnızlığın içinde umut da vardı. Bu yüzden beklemek bütün o kekremsi tadına rağmen tatlı geliyordu.

Yüzünde hafif bir tebessümle doğruldu yatağında. Yatağının kenarından aşağıya doğru eğilip siyah bir kutu çıkardı. Kutuyu iki eliyle tutup yatağının üzerine oturdu. Kutunun üzerindeki oymaları okşarken oda karalıktı. Hiçbir şey görmemesine rağmen buna ihtiyacı olmadığını biliyordu. Hissetmesi yeterliydi ve kutuyu açtığında odaya dolmaya başlayan gül kokusu onun için yeterliydi.

Öyle bir noktadaydı ki hissetmek artık yeterli gelmiyordu ve yatağının yanındaki gece lambasını açtı. Kutunun içindeki mektupları aldı ve sırayla okumaya başladı. Okudukça güldü yüzü, Okudukça mutlu oldu. Geçmişte yolculuk yaparken kutudaki fotoğraflara bakmaya başladı teker teker. Fotoğraflar onu anılarına götürdü. Çok mutlu olduğu zamanlarda dolaştıkça içini bir huzur kapladı. Beklemek ona kolay gelmeye başlamıştı.

 Mektupları okuyup kutunun içindeki gülü bir kez öptükten sonra yatağın yanındaki komodinin üzerinden küçük bir müzik kutusu aldı. Bunu o vermişti. Gemiciydi o, kaptandı ve yurt dışına çıkıp altı ay kadar da gelmeyecekti.  Bu müzik kutusunu verirken “beni ne zaman özlersen müzik kutusunu aç. Sana beni verecektir o” demişti. Bu yüzden her gece, evde olduğu her vakit müzik kutusunu açıp küçük balerinin dansını izlerdi.
Müzik ruhunu kaplamaya başladığında gözlerini kapatıp hayal etmeye başladı.

Altı hafta geçmişti. Günlerden 9 Ekim'di. Yani gelmesine 134 gün kalmıştı. Göz kapaklarının arkasında bambaşka bir diyara gitmişti. O diyarda onun yanındaydı. Beline sarılmış ve gözlerinin içine bakıyordu. Tenini kokluyor, nefes alış verişlerini dinliyordu.

Tam hayallerinin orta yerinde telefonundan kısa bir ses geldi. Belki ondan bir mesaj gelmiştir diye büyük bir heyecanla atıldı. Telefonunu eline aldı. Mesajın ondan olduğunu görünce hemen okumaya başladı “buraya kadarmış. Devam etmek istemiyorum. Bitti!” mesajı okuduktan sonra bir süre boyunca hiçbir şey yapmadı balerinin müziği bittiği sırada. Daha sonra mesajın ne demek olduğunu anlama çabaladı. Ardından sebepleri sorguladı.

Haklıydı yapmamalıydım dedi kendi kendine. Ama bunu nasıl anladı ki? Hiç kıpırdamamasına rağmen gözlerinden yaşlar aktı, hıçkırıklara boğuldu. Müzik kutusunu eline aldı ve açık olan camdan dışarıya fırlattı.

Müzik kutusu hızlı bir şekilde aşağıya düştü. Kaldırımlara çarptığında birkaç parçaya bölündü.

SENİ O KADAR ÇOK SEVİYORUM Kİ!

İlk sabah güneşimsin ışıl ışıl...Göz bebeklerimde canlanıyorsun ve Seninle kalkıyorum buzlar bağlamış yatağımdan. Sesin yankılanıyor kulağımda… Seni o kadar çok seviyorum ki!Aldığım nefessin ciğerime dolan, içtiğim suyumsun yudum yudum. Ve ben;Sana doyamıyorum…

Seni o kadar çok seviyorum ki! Yalızlığımda üşüyorum. Kalbimin ateşi, bedenimin alevisin. Sende ısınıyorum, bu soğuk yaşantımda. Ben Sana; Bir tek Sana yanıyorum ve mum gibi eriyorum.. Seni o kadar çok seviyorum ki! Her gün göz yaşlarımda suladığım çiçeğimsin. Güllerde, menevşelerde arıyorum dudak izlerini, hani belki limon çiçeklerinde kokun, belki de bedenimi saran hanımelim gibisin. Koklayamadığım çiçeğimsin…


Seni o kadar çok seviyorum ki! Nisan yağmurları düşüyor gözlerimden. Yüreğimde sevgin bir boy daha yeşeriyor. Canlanıyor anılar yeniden; yeni baştan. Gökkuşağım gibisin beni saran… Seni o kadar çok seviyorum ki! Kalbimin sahiline dalga dalga vuruyorsun, vuruyorsun da özlemin dalga boylarını aşıyor, hasretinin yakamozunda dağılıyorum. Ve ben; kıyılarımda Sana ağlıyorum…

Seni o kadar çok seviyorum ki! Yolumda adım adım gölgem gibisin. Üzerine basmaya kıyamadığım hayalimsin, düşlerimsin, kolumda; yanı başımda... Ve Seninle konuşuyorum yalnızlığımda… Seni o kadar çok seviyorum ki! Kalbime dövmeni işliyorum bir daha çıkma diye. Sonra rengarenk boyuyorum ve her saniye üzerine bedenimden kan pompalıyorum…

Seni o kadar çok seviyorum ki! Kuşları kıskanıyorum, keşke benim de kanatlarım olsaydı. Olsaydı da Sana uçup gelseydim Seni doyasıya sevebilseydim… Seni o kadar çok seviyorum ki! Bu yüzden isyan ediyorum çoğu zaman. Beni ne biçim yaratmış Mevlam? Dünyada hiçbir şey vermeseydi bana da bir tek Senin kalbine girebilseydim, ve seninle yaşayıp ölebilseydim…

Seni o kadar çok seviyorum ki! Geceleri gök yüzünde ay çiçeğim gibisin. Seni seyrediyorum zifiri karanlığımda. Ben benden geçiyorum, sana dua’lar gönderiyorum kalbimin sonsuzluğundan… Seni o kadar çok seviyorum ki! Yıldızlardan gerdanlık yapıyorum. O narin boynuna! Ay; pırlanta oluyor yüzüğünde parmağına. Seni anıyorum gecenin al yalazında…

Seni o kadar çok seviyorum ki! “Şu an ne yapıyor” diyorum, acaba mutlu musun? Yoksa Sen de benim gibi ağlıyor musun? İnan.. İnan kahroluyorum. Ve mutlu olman için Dualar ediyorum… Seni o kadar çok seviyorum ki! Gözlerimde canlanıyorsun, buğulanmış camlara resmini çiziyorum. Sonra karşına geçip Seni seyrediyorum. Ve buğular ağlıyor, ben ağlıyorum…

Seni o kadar çok seviyorum ki! Bazen gözlerim dalıyor, seni arıyorum rüyalarımda. Yoksan uyanıyorum büyük bir acıyla. Sensiz hiçbir şey yapamıyorum… Seni o kadar çok seviyorum ki! Rüzgarlar sarıyor bedenimi, yağmurlarda yürüyorum ve göz yaşlarımı saklıyorum. Ben hala yolunda sırılsıklam ıslanıyorum…

Seni o kadar çok seviyorum ki! Gözlerinden kalbime şimşekler çakıyor, bedenim yanıyor, ben yanıyorum. Haykırmak istiyorum “geri dön” diye. Acıyarak, korkarak dönmeni istemiyorum… Seni o kadar çok seviyorum ki! Halının üzeri temizdi; altı pis. Şimdi altı temiz; üstü pis. Ben her şeyi sildim Sensiz ve sonsuza dek Seni bekleyeceğim. Seni ter temiz seveceğim…

Seni o kadar çok seviyorum ki! Şarkılar Seni anlatıyor bana. Şiirler, nameler, sözler... Oturuyorum Sana şiirler diziyorum. Kalbimin mürekkebi bitiyor kanımla yazıyorum...
“SENi SEViYORUM”

Seni o kadar çok seviyorum ki! Bir Allah’a taptım, bir de Sana. Secdemde dua’m, gönlümde tapınağımsın. Evet Sensin;Sadece Sen!Sen benim için eşsizsin… Seni o kadar çok seviyorum ki! En rüzgarlı tepelerdeyim. Belki saçlarının savrulmasını görürüm diye. Belki kokunu getiri bana, belki de beni alıp getirir sana. Seni çok özlüyorum. Ve bu yalnız dünyamda seni bekliyorum gel NEFESİM!

OYUNCAK AYIMI KİM ALDI?

Sahilde bir yerde bulutsuz gökyüzü denizin maviliğine güç veriyordu. Bu güneşli havayı ve denizin maviliğini gören herkes sahile koşuyordu. Sahil kenarında ki banklar dolup taşmış, çevredeki çay bahçeleri ise tıka basaydı. Fal bakan ve çiçek satan kadınlar hallerinden oldukça memnundu. Çiftler el ele tutuşup dolaşıyor, kimileri ise birbirlerine sarılıyorlardı.

Bütün bu ikililiğin ötesinde bazı insanlar yalnız yürüyordu. Bazen imrenerek bazen ise umursamamaya çalışarak seyrediyorlardı etraflarını. Kimileri ne zaman bir çift görseler bakışlarını çeviriyorlardı. Çiftler ne kadar kalıcı ise yalnızlarda o kadar gidiciydi orada. Oturmak yerine hızlı adımlarla yürüyor, ufka doğru bakıp uzaklara dalıyorlardı. Hayallerine gömülen birçok insan vardı. Hava güneşli, deniz masmaviydi ve herkes dışarıdaydı.

Bir aile çocuğuyla birlikte çocuklarıyla birlikte yürüyordu. Küçük çocuk hayran hayran uçuşan martıları izlerken bir balon satıcısı yanlarından geçiyordu. Balon satıcısı ilerlerken ona annelerinin elinden kurtulup ona doğru koşan çocuk sayısı artıyor ve bir süre sonra onların mızmızlanmaları duyulur oluyordu.

Bütün bunların hemen önünde denizin bitişiğinde bir sıra bank vardı. Etrafta gezinen herkes bu banklardan kalkacakları bekliyordu ama kimsenin kalkmaya niyeti yoktu. Banklarda oturanların çoğu çiftlerdi. Kimisi yaşlı, kimisi genç çiftler yalnız olmamanın tadını çıkarıyorlardı. Ancak içlerinde öyle birisi vardı ki birbirlerinin gözlerinin içine bir başka bakıyordu.

Birbirlerinin ellerini tutmuş, gözlerinin içine bakıyorlardı. İkisi de konuşmuyordu, konuşmaya ihtiyaçları yoktu. Beraberdiler ya mutluydular bu yüzden başka bir şeyin önemi yoktu o anda. Kız erkeğe biraz daha sokuldu ve erkek kolunu kızın omuzlarına doğru attı. Birbirlerine doğru biraz daha yaklaştılar. Erkek kızın saçlarını kokladı sonra öptü alnını.

Adam “sana bir sürprizim” var dedi. Kızın gözlerinin içine bakarak. Kız ise onun gözlerindeki kendi yansımasına bakarak “ne gerek vardı hayatım” dese de ona uzatılan oyuncak ayıyı aldı. Bir süre boyunca ayının tüylü derisini okşadı, ona sarıldı.
Ardından bir süre boyunca dudakları birbirlerine dokundu. Kız oyuncak ayıyı yanına koydu. Sonrasında sinemaya gitmeye karar verdiler. Hangi filme gitmeliyiz diye konuşarak uzaklaştılar.

Büyük bir aşkın göstergesi olan bir ayıcık kaldı geriye.

HERŞEY GÖRÜNDÜĞÜ GİBİ OLMUYOR...

Her şey öyle güzel başlamıştı ki. Yüzyılın aşkı denecek kadar büyük bir aşktı! Fakat biri öyle düşünüyormuş. Gerçek hiçte böyle değilmiş. Birbirlerinden sakladıkları o kadar çok şey varmış ki. Korkudan anlatamıyor, konuşamıyorlardı. Yıllar böylece geçti. En sonunda bir karar verdiler. Mektup yazacaklardı.

Ve bir akşam;

Masada derin bir sessizlik vardı. Çalan müzik bile bu sessizliği bozamıyordu. Sanki her şey durmuş, hayat durmuştu. Fırtına öncesi bir sessizlik gibiydi, bir an sonra kaç geminin karaya vuracağını kimse bilmiyordu. Belki de fırtına çoktan kopmuş sahiller çoktan su altında kalmıştı.

Masanın üzerinde iki tabak yemek vardı. Hemen hemen hiç kimse dokunmamıştı onlara. Az kullanılmış ikişer çatal ve hiç dokunulmamış bir çift bıçak tabakların yanında yatıyordu. Masanın iki karşıt tarafında ise üzerilerinde “sana” yazan iki zarf duruyordu.

 Bir erkek ve bir kadın masada oturmuş birbirlerinin gözlerine bakıyorlardı. İkisi de konuşmuyor ve yemeklerini yiyorlardı azar azar. Tabaktakiler soğuyalı çok olmuştu. Birbirlerine bakarken akılları hep zarflardaydı. Mektuplardan birini erkek yazmıştı ve bir diğerini ise kız. Anlatamadıkları o kadar çok şey vardı ki bunları yazmaya karar vermişlerdi. İçlerinden ne geçiyorsa, ilişkilerinden ne bekliyorlarsa hepsini olduğu gibi yazacaklardı hiçbir kısıtlama olmadan. Özgürce anlatacaklardı ve böylece ilişkilerini kurtarmayı umacaklardır.

“Beklemenin bir anlamı yok” dedi erkek. Öyle bir andaydılar ki ya devam edecek ya da bitecekti, onca yılın yaşanmışlığı bir anda sona erecekti. Kız hafifçe başını salladı buna karşılık ve zarflarına doğru uzandılar.
Erkek zarfını açtı “böyle bir mektubu, yazıya nasıl başlarım bilemiyorum. O kadar fazla şey yaşadık ki şimdi durup birkaç satır yazmak çok zor geliyor. Bundan önce birçok mektubu yırtıp attım. Umarım bu mektup da aynı kaderi paylaşmaz. Ne kadar yazsam o kadar eksik kalıyor çünkü. Biz seninle çok güzel zaman yaşadık, harika anılarımız oldu ama şimdi durmuş ve birbirimizi sorguluyoruz. Garip kırk yıl düşünsem buradan geçeceğimiz aklımın ucundan geçmezdi. Şimdi kalkmış sana bizi anlatmaya çabalıyorum. Bizi nasıl anlatabilirim ki sana? Bizi anlatmak mümkün mü sanki? Ağlıyorum biraz ara vermeliyim yazmaya.” Derin bir nefes aldı ve kıza kısa bir bakış attı okumaya devam etmeden önce. Kızın yüzündeki ifadeyi inceledi ama kız ifadesizdi. Oysa mutlu olmalı, yüzü gülmeliydi.

Diğer taraftan kızın okuduğu mektupta çok başka şeyler yazıyordu. “Bu mektubu yazmak garip doğrusu. Sana olan duygularımı yazıya dökmek bilmiyorum, çok farklı. Şimdiye kadar birçok farklı şekilde kendimi sana ifade etmeye çalıştım. Belki çok başarılı olamadım bu konuda. Belki yetenekli değilim içimdekileri ifade etmede. Belki daha fazla çaba sarf etmeliydim. Senin neler yazdığını düşündüm hep. O kadar düşündüm ki bunu düşündükçe yazamadım. Sonra önemli olanın benim içimden geçenler olduğuna karar verdim. Sen nasıl olsa yazacaksın içinden geçenleri, buna müdahale edemem ama umuyorum ki ne yazarsan yaz bu satırları okuduktan sonra düşüncelerin değişebilir.

Bu satırları yazmamın sebebi hatalarını, hatalarımızı anlatmak değil. Seni suçlamak veya kötülemek hiç değil. Evet, hatalar yaptık. Kimisi oldukça büyük hatalardı ama hiç birinin geri dönülemeyecek olduğuna inanmıyorum. Bu mektubu yazmamın tek bir nedeni var o da seni geri kazanmak.” Kız için okudukları ağır gelmiş, boğazına bir yumru oturmuş ve gözlerinin kenarında ince bir sızı hissetmeye başlamıştı.
Erkek ise okumaya devam ediyordu “O kadar zor ki bunları söylemek sana. Gözlerini göremiyor olmak kolaylaştırıyor biraz ama yine de çok güç inan. Biz seninle yapamıyoruz hayatım. Artık yapamıyoruz ve ben denemeye devam etmek istemiyorum. Bilmiyorum dudaklarından dökülen bir çift kelimeyi duymadan nasıl idare ederim. Devam etmeyi denedikçe eksiliyoruz ve tamamlanma, bir olma sevdamızdan uzaklaşıyoruz. Seni sevmiyorum diyemem, yalan olur ama artık sana aşık olduğuma inanmıyorum.

Adamın söyleyecek kelimesi kalmamıştı artık. Ne yapacağını hiç bilemiyordu. Mektubun son bölümünü bir kez daha okudu. Kızın yüzüne bakacak gücü bile bulamıyordu kendinde. Ellerindeki mektubu masanın üzerine bıraktı ve bir şey söylemeden gitti. Artık söylenecek söz kalmamıştı. O gittikten sonra geride şaşkınlıkla bakakalan kız kalmıştı. Özellikle elindeki mektubun son kısmı onu yazdıklarından dolayı suçluyor, gözlerinden akan yaşların sebebi oluyordu. “Sana bunu hiç söylemedim belki ama seni tüm kalbimle sevdim. Belki yeterince belli edemedim ama seni ben her şeyden çok sevdim. Bana ne yazacağını bilmiyorum ve umurumda da değil. Belki bütün söylediklerim havada kalacak ve hiçliğe gidecek. Sadece şunu bilmeni istiyorum ki hayatımın kalanında yanımda olmanı istiyorum. Karım olmanı istiyorum. Benimle evlenir misin?”

Kız mektubun son bölümünü defalarca kez okudu, ağladı ve sonra tekrar okudu. Bir süre sonra mektubu masaya bırakarak ayağa kalktı ve çıkışa doğru ilerledi. İki mektup bir süre boyunca karşılıklı olarak bakıştı.